ويکي شعرونه
Register
Advertisement

ته لكه د خوړ شگو کې سپينه اورڼه چينه
زه لـكه دغــره د كمره خـواته راوتلى گل
ته چې په ملا ماته شې نغمه د شرشرې راوړې
زه لكه ددنگ كوچي پگړۍ كې يو ټومبلى گل

ته لكه د سپينې شيدوپۍ پاڼه كې سره نښه
زه لكه سهاركې د بيباكه نسيم ښكلى موج
ته لكه د سيند په غاړه جوړه د ماشوم ماڼۍ
زه لـكه ترتا نا رسيدلى بېرته تللى مــوج

ته كـله دروغـــجنه شې ماشوم درغونه ووايې
زه دې اننگوكې د يـوپټ شرم گل ووينم
كله چې بـانه جوړه كړې لويه كيسه پيل كړې
دروغــو كې دې هم څه خوندور تخيل ووينم

ته لكه د سپـين قـــرآن د كـرښو جنتــي وږمه
زه لكه د عـرش له مــنارونه د اذان آهنـگ
هلــته په جــنت كـې يوه سيمه پښتنه هم شته
ما او تا راوړي لــه هغه ځــايه د عــشق لونگ

خداى خبرچې موږ به دې دنيا ته څه او څه ښكارو
څــه خبر چـې موږه په كوثر د عشق پريو لـلي يو
زرځلې د مينې شهيدان شو له دنيا ولاړو
بيا لكه آدم او حوا ځمكې تـه راغلي يـو

دواړه ماشومان يـو دواړه ښكلي يوسپيڅلي يـو
دواړه د جـنت له پاكې ځمكې نـه راغلي يـو
كله سره لوبـې كړو او كله سـره جنگ وکړو
كله بيا د ميندو پر زنگون باندې خوب وړي يو

دا خلـــك ژړلــى نه شـي سـترگې يې خـيرنــې دي
مــوږ لــكه رڼـا د ايمـان سـترگـو بانـدې نه ښـكارو
زه او تـه د اوښـكو پـه زم زم د زړه كــعبه مــينــځو
بــس د خـداى دوســتانو او ولـيانو تـه راڼـه ښــكارو

اى لــيونۍ مــه ژاړه دا ځـــمكه خــو پـه وينــــو ده
اوښــكو ته دې پاكـه د جـنت خـاوره له كـومه كـړم
ځـه چې په آسمان كې دې له اوښكو ستوري وتراشم
وريــځې به زانــگو كــړمه او تـا به يـې مـاشـومه كړم

مـــه ژاړه راځــه چــې په چــينه كـې دې مـخ ومـينځم
ژوند هــمدومـره بس دى چــې اوبوكـې زه او ته ښكارو
واړه عــاشقان بـه مــوږه وڅـــښي او نــشه بــه شـــــــي
مـــــوږ به د مــينو په خــوبــونوكــــې ويده ښــــــكارو

ځه چې د گل څانگه كې يو رنگ شو بل وږمه د گل
ښــكلي عاشــقان به مو يو بل ته په ســوغات وركړي
راشـــي ملــكه چــــې د مــچيو پــه مــوږ وگـــرځي
ولاړه شــي تــرخــو خلكو ته هم په مينه شات وركړي

ځـــه چـــې لـــه بـــاران ســـره پر دوه مــــينو وورو
يا د سپــــينې غـــاړې يـــا د تـــورو څــڼو رنــگ واخلو
ځــه چــې د بـــوســې د جـــل وهـلــو تـنده مـاته كړو
پــس لــه ډيــره وخــته د خــــوږو شونډو قلنگ واخلو

ځــــه چــې دواړه ورك شو له دې دومره ډېرو سترگونه' ټوله په تاريخ كې تيته شوې مينه ټــوله كړو
رايــې وړو پــه دومــره ډبــرينــــــو زړو يـــې وويــــشو
دا تــــياره دنـــيا چـــې زه او تــه رڼـــا پـــه ســـولـه كړو

راشـــه مــا ســــفرتــــه مــلاتــــړلـــې ده روان يــــمه
بــس يـــوازې لاس راكــــړه اوســترگـې دواړه پټـې كړه
زه بـــه دې پــه شــونـډو لــه بــوســې نــه بــسم الله وكړم
تـــه د اقــتدا پـــه نـــيت لـــه مــانــه تــاوې مټـــې كـــړه

25 ليندۍ 1384 كابل

وېشنيزه:عبدالغفور لېوال وېشنيزه:شعرونه س

Advertisement